پروتکل های دارویی شایع در بخش مراقبهای قلبی

وب تخصصی مراقبت های ویژه پرستاری

اشتراک اطلاعات در مراقبتهای ویژه

پروتکل های شایع در بخش مراقبهای قلبی

www.criticalcare.loxblog.com

دیگوکسین : گلیکوزید قلبی

این دارو با پیشگیری از خروج یون کلسیم از سلول های قلبی باعث افزایش قدرت انقباضی قلب شده و دارای اثر اینو تروپ مثبت (افزایش دهنده ی قدرت انقباضی قلب ) و کرنو تروپ منفی (کاهش دهنده ی خونرسانی کرونری ) است و به صورت قرص های 25/0 و آمپول های 5/0 میلی گرم در 2 میلی لیتر موجود است

این دارو باعث افزایش زمان هدایت پذیری در گره دهلیزی بطنی و پاسخ ناپذیری آن می شود در نتیجه سرعت انتقال ایمپالس ها را به بطن ها را کاهش داده و لذا حفرات زمان بیشتری را برای پر شدن پیدا می کنند.

دیگوکسین یکی از ارکان اصلی درمان CHF بوده و در تاکی آریتمی های بالای گره دهلیزی بطنی مثل فیبریلاسیون دهلیزی با پاسخ بطنی زیاد و PAT نیز استفاده می شود .

سطح درمانی دیگوکسین 5/0 تا 2 میکرو گرم در میلی لیتر است و در صورت افزایش سطح سرمی به دو برابر حد استاندارد مسمومیت با دیگوکسین اتفاق می افتد.

دیگوکسن از کلیه دفع می شود و دفع آن رابطه مستقیمی با کلیرانس کراتینین دارد

هشدار : تجویز دیگوکسین در موارد برادی کاردی ، بلوک گره دهلیزی بطنی و

سندرم ولف پارکینسون وایت ممنوع است

Clinical Point

1- قبل از تجویز دیگوکسین باید نبض بیمار کنترل شود در صورت برادی کاردی (ریت کمتر از 60 ) نباید دارو داده شود

2- شایعرین آریتمی حاصل از مسمومیت با دیگوکسین فیبریلاسیون دهلیزی معمولا با پاسخ بطنی کم است

3-شایعترین علامت مسمومیت با دیگوکسین تهوع و استفراغ و اختصاصی ترین علامت دیدن هاله در اطراف نور می باشد

4- در بیماران دچار هایپو کالمی خطر مسمومیت با دیگوکسین بسیار زیاد است این مورد به ویژه در بیمارانی که چار CHF بوده و همزمان با دیگوکسین یک داروی دیورتیک نظیر لازیکس مصرف می کنند دیده می شوند به همین دلیل اغلب به بیمار توصیه می شود که ار رژیم حاوی پتاسیم (پرتقال ، مز ، برگه زرد آلو و.. ) استفاده کند همچنین معمولا از بیمار خواسته می شود هفته ای یک یا دو بار دارو را مصرف نکند .

5- در موارد AF در صورتی که بعد از تجویز دیگوگسین پاسخ بطنی بیمار بیشتر شد باید به و احتمال وجودWPW شک کرد

6- در صورت مسمومیت با دیگوکسین بلافاصله دارو قطع شده و در صورت مسمومیت شدید از فنی توئین به عنوان آنتی دوت استفاده شده و در صورت وجود هیپو کالمی به سرعت اصلاح شده و از لیدوکایین و پروکایین آمید جهت کنترل آریتمی های حاصل استفاده می شود

پرتکل دیژیتالیزه کردن سریع

برای دیژیتالیزه کردن سریع، بیمار باید یک میلی گرم از دارو را در طی 24 ساعت دریافت کند . برای این منظور معمولا ابتدا یک آمپول را با 8 سی سی دکستروز 5 0/0 رقیق می کنیم و 5 سی سی(25/0 میلی گرم ) از آن را به صورت داخل وریدی آهسته با کنترل نبض تجویز می کنیم و بعد از 15 دقیقه 5/2 سی سی(125/0 میلی گرم ) دیگر را تجویز می کنیم و مجددا بعد از 15 دقیقه 5/2 سی سی باقی مانده را تجویز می کنیم سپس یک آمپول دیگر را به روش فوق اماده نموده و هر 6 ساعت 5/2 سی سی از آن را تجویز می کنیم

آمیودارون:

آمیو دارون داری آمپول 150 میلی گرم در 3 میلی لیتر و قرص 200 میلی گرمی است

مورد اصلی مصرف آمیو دارون تاکی کاردی بطنی همراه با وضعیت همودینامیک پایدار است که به لیدو کایین پاسخ نداده است

پروتکل آمیو دارون

پروتکل: دوز کلی 1050 میلی گرم(7 آمپول ) در طی 24 ساعت می باشد برای این منظور ابتدا یک آمپول (150 میلی گرم) در طی 10 دقیقه به صورت داخل وریدی تجویز می شود در صورت پاسخ در مانی مناسب بیمار روی دوز نگهدانده قرار می گیرد در صورت عدم پاسخ 150 میلی گرم هر 10 دقیقه تا دوز نهایی 5میلی گرم بر کیلوگرم قابل تکرار است

دوز نگهدارنده برای 6 ساعت اول 360 میلی گرم می باشد (یک میلی گرم در دقیقه انفوزیون در سرم دکستروز 05/0 )

دوز نگداررنده برای 18 ساعت بعدی 540 میلی گرم می باشد (نیم میلی گرم در دقیقه انفوزیون با سرم دکستروز05/0)

پرتکل هپارین

هپارین دارای آمپول های 5000 و 10000 واحد در یک سی سی می باشد

پرتکل تزریق مسقیم:

ابتدا 5000 هزار واحد به صورت داخل وریدی یا زیر جلدی تجویز شده وسپس معمولا هر 6 ساعت 5000 واحد تکرار می شود

پرتکل انفوزیون : ابتدا 5000 واحد به صورت داخل وریدی تجویز شده و سپس 1000 واحد در ساعت با سرم دکستروز 05/0 انفوزیون می شود . برای این منظور 6000 واحد هپارین ( 2/1 سی سیاز آمپول 5000 واحدی و یا 6/0 سی سی از آمپول 10000 واحدی ) داخل 100 سی سی دکستروز 05/0 در میکروست ریخته شده و 16 قطره در دقیقه تجویز می شود .

· توجه : هدف از تجویز هپارین افزایش PTT به یک ونیم تا دو برابر حد معمول است به طور معمول PTT 25 تا 45 ثانیه است و PTT مطلوب در درمان با هپارین 55 تا 85 ثانیه است و در صورت افزایش PTT به بیش از 85 ثانیه باید به پزشک اطلاع داده شود تا دوز دارو تعدیل یا قطع شود

· توجه : بیمارانی که تحت درمان با هپارین هستند ممکن است دچار سندرم لخته سفید شوند . در سندرم لخته سفید پلاکت ها به یکدیگر چسبیده و میزان پلاکت بیمار در CBC کم می شود و توده های پلاکتی حاصل منجر به انسداد و آمبولی در عروق می شوند که بسیار خطر ناک و کشنده است . بنابرین در موارد کاهش پیشرونده و بدون توجیه پلاکت در هر بیمار بستری وبه ویژه بیماران تحت درمان با هپارین باید به فکر سندرم لخته سفید بود.

www.criticalcare.loxblog.com

نظرات شما عزیزان:

firozeh